Norbaitek arretaz kiribiltzen du alfonbra bat suntsitutako hotel-gela batean. Horman, zulo erraldoi bat dago, hondatutako hiri baterantz begira. Bagdad da, 2003. urtea. Aste batzuk lehenago, bi mila kazetari Irakera joan dira, Vietnametik hona gizartearen oposizio handiena piztu duen gatazka estaltzera. Nazio Batuen Erakundeak legez kanpokotzat jo duen gerra bat da, eta mundu osoan manifestazio erraldoiak eragin ditu, «Ez Gerrari» oihukatuz. Kazetari horien artean daude Jon Sistiaga kazetaria eta José Couso kameraria. Haien adiskidetasuna bihurtzen da beldurraren, zentsuraren eta bonben aurrean benetako babesleku bakarra. Saddamen erregimenaren zaintza saihesten dute, mehatxuei aurre egiten diete, eta Espainiako hedabideei gatazkaren egia kontatzeko borrokatzen dira, audientziak hautsi dituzten kroniken bidez. Inbasio estatubatuarra hasten denean, Jon eta José dira herrialdea uzten ez duten kazetari gutxietako bi, eta Hotel Palestinan gotortzen dira. Handik, Bagdaden erorketa kontatzen dute, ikuspegi pribilegiatu batetik, baina, aldi berean, ustekabeko helburu bihurtuz. Irakiar erresistentzia eskasak lasai zirudien inbasioa tragedia bihurtzen da, tanke estatubatuar batek hotelean dagoen balkoirantz bere kanoiaren sua zuzentzen duenean, José grabatzen ari den unean. Erasoak horman zulo erraldoi bat uzten du, eta gelan ia gauza bakar bat salbatzen da: Jon eta Josék Bagdaden merkatu batean elkarrekin erositako alfonbra hura.